Kamienica Fukierowska (daw. Korbowska, Strubiczowska) położona pomiędzy Rynkiem Starego Miasta a ul. Piwną to jedna z najpiękniejszych i najciekawszych kamienic w Warszawie, której dzieje splatają się nierozerwalnie z historią stolicy.
Obecna kamienica Fukierowska zajmuje działki, na których pierwotnie znajdowały się dwa drewniane domy wzmiankowane w latach 40. XV w. Dom po lewej stronie usytuowany był na bardzo wąskiej działce, gdzie zapewne wcześniej funkcjonowała uliczka gospodarcza. Od 1441 r. mieszkała tu rodzina Tłusto, która wzniosła kamienicę murowaną, potwierdzoną w źródłach z 1466 i 1469 r. Kolejno jej właścicielami była rodzina Siodlarzy (Siodlarzewiczów), następnie Wolfgangów, a od 1528 r. Ulryk Burcholcer.

W 1531 r. znalazła się w rękach Fryderyka, złotnika. Drugą kamienicę, po prawej stronie, po raz pierwszy wzmiankowano w 1442 r. jako własność Andrzeja Grabskiego. Następnie znalazła się ona w rękach Marcina Benescha i jego zięcia Wolfganga. W 1517 r. nabył ją Stanisław Siodlarz, a cztery lata później jej właścicielem został kupiec Tomasz Korba. Wdowa po nim Katarzyna Korbowa dokupiła w 1543 r. sąsiadującą lewą kamienicę. Syn Korbów – Jerzy w 1552 r. dokonał gruntownej przebudowy obu kamienic, scalając je w jedną budowlę o późnogotyckiej szacie. Piwnice i przyziemie domu przystosowano do handlu winem, którym z powodzeniem zajmował się jej właściciel.

Po 1625 r. kamienica Korbowska znalazła się w rękach Piotra Kłosa, a przed 1647 r. burmistrza Baltazara Strubicza, który ją wyremontował i połączył kamiennymi gankami z oficyną od ul. Piwnej. Na podstawie źródeł pisanych można stwierdzić, że w 1661 r. kamienica była trójkondygnacyjna, z niską sienią usytuowaną na całej szerokości budowli, oraz z arkadowym dziedzińcem. Od 1690 r. jej właścicielem był winiarz Michał Reichert (Richard) z żoną, po której dziedziczyli wnukowie Benedykt i Aleksander Wemmerowie. W 1715 r. przejął ją superintendent ceł królewskich Jan Ernest Schindler, który trzy lata później dokonał znacznej przebudowy kamienicy wznosząc czwartą kondygnację, zwężając i przesklepiając sień, a także przekształcając ganki dziedzińca, które otrzymały kute balustrady dekorowane jego inicjałami. Wówczas ustawiono w sieni kolumnę z drewnianą figurą św. Jana Chrzciciela (zniszczona w 1944 r.). Zapewne Szymon Bogumił Zug, jeden z najwybitniejszych architektów czasów stanisławowskich, z polecenia kolejnego właściciela kamienicy, kupca Jakuba Rabe przebudował ją w 1782 r. w duchu klasycyzmu. Budowla otrzymała nowe elewacje od rynku i od ul. Piwnej, oraz wnętrza dekorowane m.in. malowidłami przedstawiającymi śródziemnomorskie pejzaże (zniszczone w 1944 r.).

W 1810 r. kamienicę kupili Fukierowie, potomkowie augsburskiego rodu Fuggerów, którego przedstawiciele byli obecni w Polsce od końca XV w. a w Warszawie osiedlili się w 1515 r. Początkowo Fukierowie zajmowali się handlem miedzią, szybko poszerzając swoją działalność o przekazy pieniężne i handel suknem. Od połowy XVIII w. specjalizowali się w handlu winem. Z ich inicjatywy kamienica była kilkakrotnie przebudowywana. W 1818 r. odnawiano dziedziniec i portal główny, gdzie dodano herb Fukierów (dwie lilie) z inicjałami jej ówczesnego właściciele Floriana Fukiera. Około 1859 r. na potrzeby składu win połączono piętnastowieczne piwnice kamienicy z piwnicami dwóch sąsiednich domów. W ich części zwanej piwnicą Hetmańską, swoistym skarbczyku, przechowywano najcenniejsze wina i miody pitne, a wśród nich tokaje pochodzące z XVII stulecia (najstarsze reprezentowały rocznik 1606). W latach 1910-1912 Henryk Fukier zlecił Władysławowi Marconiemu i Jarosławowi Wojciechowskiemu remont dziedzińca wraz z utworzeniem niewielkiego lapidarium. Z inicjatywy Henryka Fukiera na tyłach parteru urządzono tzw. salę Kazimierzowską (1916-1918) projektu Zdzisława Kalinowskiego i Zygmunta Kamińskiego. W 1921 r. jedną z sal zaprojektował Karol Siciński, a w 1928 r. fasadę malowidłami ozdobił Stanisław Kazimierz Ostrowski.

W czasach fukierowskich kamienica zwana była także domem „Pod Okrętem”, od wiszącego w sieni modelu żaglowca kupieckiego. Było to miejsce tętniące życiem, a jego sława sięgała daleko poza granice Polski. Swój rozgłos kamienica zawdzięczała restauracji z pijalnią wybornego wina, do której chętnie zabierano odwiedzających Warszawę gości. Wśród nich znaleźli się arystokraci, dyplomaci, a nawet szach perski Naser ad-Din oraz przedstawiciele świata sztuki z Paganinim i Tomaszem Mannem na czele. Kamienica Fukierowska była też miejscem, gdzie organizowano wystawy historyczne i pokazy prac artystów z nią związanych.

Świat kamienicy Fukierów legł w gruzach latem 1944 r. Zagładę przetrwały jedynie piwnice budynku, częściowo mury przyziemia z portalami i fragmenty sklepienia parteru. W latach 1947-1953 według projektu Wacława Podlewskiego dokonano odtworzenia bryły i fasady z 1782 r., a także dziedzińca z gankami według stanu z 1912 r. Wnętrza zostały zaprojektowane na nowo, z tym że w przyziemiu zrekonstruowano ich stan sprzed 1944 r. Inspirowaną pasem kontuszowym dekorację fasady wykonał Witold Miller. Oficynę od ul. Piwnej odbudowano w latach 1953-1955.

Zrekonstruowana kamienica Fukierowska od 1953 r. jest siedzibą Stowarzyszenia Historyków Sztuki, jednego z najstarszych stowarzyszeń w Polsce.

Fotografie pochodzą z Narodowego Archiwum Cyfrowego oraz z archiwum Stowarzyszenia Historyków Sztuki.