Kamienica Fukierowska

Od 1953 roku Stowarzyszenie Historyków Sztuki jest właścicielem kamienicy usytuowanej pomiędzy Rynkiem Starego Miasta a ul. Piwną (Rynek 27; Piwna 44). Mają w niej siedzibę biura Zarządu Głównego SHS, Oddziału Warszawskiego SHS, a także Biblioteka im. prof. Jana Białostockiego.

Początki zabudowy na parceli zajmowanej przez obecną kamienicę sięgają XV w., kiedy na działce sąsiadowały ze sobą dwa drewniane domy. Zniszczone prawdopodobnie podczas pożaru w 1544, zostały zastąpione murowaną kamienicą, wzniesioną z cegły, posiadającą jeszcze gotyckie cechy, wybudowaną w 1552 przez Jerzego Korba. W wyniku remontu przeprowadzonego w 1647 z inicjatywy ówczesnego właściciela – burmistrza warszawskiego Baltazara Strubicza, część frontowa otrzymała połączenie z oficyną za pomocą ganków. Informacje pochodzące z 1661 mówią o kamienicy trójkondygnacyjnej z niską sienią rozciągającą się na całą szerokość budynku.
W toku przebudowy w 1718 zyskała następną kondygnację, wtedy także ostateczny kształt uzyskał dziedziniec krużgankowy.
W 1782 kamienica, wówczas w posiadaniu kupca Jakuba Rabe, otrzymuje nową fasadę od strony Rynku. Za jej projektanta uważa się jednego z najwybitniejszych architektów doby stanisławowskiej Szymona Bogumiła Zuga. Równolegle salę na pierwszym piętrze ozdobiły dekoracje malarskie, które można było oglądać do ostatniej wojny.
W 1810 kamienica stałą się własnością Fukierów – znanej rodziny kupieckiej, przybyłej do Warszawy jeszcze w XVI w. Od tamtej pory mieści się tutaj popularna winiarnia, a w niezwykle rozległych piwnicach – składy winne. Na zachowanym do dzisiaj kamiennym portalu prowadzącym do kamienicy z Rynku dodano herb nowych właścicieli i inicjały Floriana Fukiera.
Sława winiarni fukierowskiej sięgająca nie tylko na wszystkie ziemie polskie, ale i za granicę sprawiła, że zjeżdżali tutaj najznamienitsi goście z różnych stron. U „Fukierów” gościli Wincenty Pol, Władysław Syrokomla, Jan Matejko, szach Persji Naser ad-Din i wielu innych. Niepowtarzalną atmosferę winiarni uwiecznili w swoich dziełach m.in. Bolesław Prus oraz Artur Oppman (Or-Ot).
Kamienica kilkukrotnie remontowana i dekorowana w pierwszych dziesięcioleciach XX w. (np. w 1928 Stanisław Kazimierz Ostrowski wykonał polichromie na fasadzie) została uszkodzona w 1939, a w 1944 zniszczona w znacznym stopniu (zachowały się piwnice, fragmenty murów przyziemia, portale i część sklepień parteru). Odbudowana w latach 1947-1953 według projektu Wacława Podlewskiego, otrzymała bryłę powtarzającą tę z końca XVIII w., a także współczesne dekoracje m.in. w formie malowidła inspirowanego wzorem pasa kontuszowego (Witold Miler) na fasadzie.